ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Χειμερινό ηλιοστάσιο - Dies Natalis Solis Invicti

Ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας, όπου η οικονομική ψευτοάνεση του 13ου μισθού (σε όσους τους έχει απομείνει), οι ημέρες αργίας και οι ευκαιρίες κοινωνικής ζωής, δίνουν στις άδειες ψυχές την ψευδαίσθηση της ευτυχίας μέσω ευκαιριακών αγορών ή κοινωνικών αηδιών, μικροαστικών ευγενειών και θρησκευτικής υποκρισίας, με μεγαλόστομα κούφια λόγια ειρήνης και συναδέλφωσης, που τόσο οξύμωρα ακούγονται όντας στην πιο ατομικιστική μαι αμοραλιστική «κοινωνία» που βιώσαμε ποτέ.

Με εξαίρεση την άδολη χαρά των παιδιών και την αποδεκτή οικογενειακή ατμόσφαιρα μια αστικής εορτής, σε κραυγαλέα αντίθεση με την κάθε μορφή χυδαίου υλισμού που βλέπουμε τέτοιες μέρες, εμείς οι τελευταίοι πιστοί υπερασπιστές της παράδοσης και του μύθου, επιμένουμε ρομαντικά στην βαθιά τομή της θρησκευτικότητας και των συμβολισμών της ημέρας, ώστε να βιώσουμε, ει δυνατόν, και να διασώσουμε τις διαχρονικές δομές και αξίες, λίγο πιο πέρα από τα τετριμμένα της χριστιανικής συμβολικής και εορτολογίας, προσπαθώντας να αποκαλύψουμε ένα πιο βαθυστόχαστο μονοπάτι καθαρής παράδοσης  μέσα σε μια βάρβαρη, εκχυδαϊσμένη και άθεη εποχή.

Τα Χριστούγεννα, είτε ως λατρεία του ηλίου στην ατλαντική παράδοση του παγωμένου βορρά όπου αναγκαστικά η σημασία του φωτός είναι πιο δραματική μέσα από την φυσιολογική αντίθεση με το περιβάλλον, είτε ως σύνδεση του φωτός με την γονιμότητα στον νότο ή σαν νέο έτος και «σώμα του Ηλίου» στις Ινδικές Ουπανισάδες, πάντα έχει ως κέντρο τον ζωοδότη πύρινο δίσκο, το λαμπρότερο σώμα του ουρανού μας, τον υιό του τιτάνα Υπερίωνα. Η λατρεία του ηλίου δεν συνδέεται με την φτηνή και επιφανειακή θεοποίηση των στοιχείων της φύσης που τόσο έχει ανάγκη ο άνθρωπος, αλλά περισσότερο ως σύμβολο για ουσιαστικές αλήθειες, πνευματικές, φιλοσοφικές, φυλετικές. Ο αρχέγονος άνθρωπος ήταν αρκετά συνειδητός ώστε να «λατρέψει» τις δυνάμεις της φύσης ως «ιεροφάνειες», δηλαδή εκδηλώσεις του ιερού και του θείου. Είναι η συμβολική επανάληψη της αιώνιας και αόρατης ιστορίας των θεών με μυστικιστική μεταφορά από αυτόν τον «μακρόκοσμο» των θείων εννοιών στο καθημερινό, ορατό και βιώσιμο, στην κατανόηση του κοσμικού δίπολου Άνθρωπος-Θεός, ώστε να αφυπνίζεται η συνείδηση και να επέρχεται η γνώση. Είναι ο θεμελιώδης κοσμικός νόμος, το σπέρμα της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης, του αιωνίου αυτού κύκλου που ξεκινάει από την ίδια την φύση και καταλήγει στον άνθρωπο.

Στο βάθος των ετών μεταξύ 20 έως και 23 Δεκεμβρίου ο Ήλιος παύει να χαμηλώνει την τροχιά του, αρνείται να εγκαταλείψει την γη στο αρχέγονο χάος και αρχίζει να επανέρχεται ψηλά στον ουρανό ως θριαμβευτής για να ξαναφέρει τη ζέστη και τη ζωή στην παγωμένη φύση. Το ζείδωρον φως νικάει το σκότος, μια ακατάβλητη ζωτική ορμή ξυπνάει την φύση, συνάμα και την συνειδητότητα και την παντοδυναμία του πνεύματος. Μια συνειδητότητα ανάμνησης της πραγματικής καταγωγής, της πορείας προς την αυτοπραγμάτωση και την αρμονία, της αποδέσμευσης από τα κατώτερα ένστικτα, της απομηχανοποίησης του «είναι», όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Heidegger, και της προβολής της ψυχής μας ως αιχμή του δόρατος για την ένωση με την άφθαρτη, αθάνατη ουσία του φωτός. Έτσι με το φως στην καρδιά και το πνεύμα θα μπορέσουμε να διασχίσουμε το σκοτάδι της εποχής μας. 

Μωσαϊκό του Χριστού σαν Ήλιος – Απόλλων σε μαυσωλείο στην προ του 4^ου αιώνα νεκρόπολη κάτω από τον Άγιο Πέτρο στο Βατικανό, το οποίο ορισμένοι θεωρούν ότι αναπαριστά τον Χριστό.

Είναι η ίδια εποχή λοιπόν, που ο Χριστός, ο υιός του θεού, γεννιέται από μια παρθένο με ταπεινότητα σε μια απλή σπηλιά, με την περίοδο που ο ανώτατος φωτεινός άρχοντας του κόσμου μας απλώνει όλο και περισσότερο τις ακτίνες του. Ο Φοίβος - Μίθρας Σωτήρ γεννάται από τον βράχο, γεννιέται ο θεός-ήλιος Άμμων Ρα, ο πορφυροντυμένος Βράχμα. Είτε ως Ζεύς-Βόταν, είτε ως Όντιν, ο ουράνιος πατέρας του φωτός, πάντα γενειοφόρος άρχοντας, χαρίζει το φως και δίνει το έναυσμα στους λαούς να επανέλθουν δυνατότεροι στον αγώνα της ζωής με σύμμαχο τον Ηλιακό υιό προστάτη-μαχητή του ωραίου και του αγαθού, σαν άλλος Αχούρα Μασδά, έναντι της αρρώστιας και του θανάτου.

Mithra as Sol Invictus

Από τις ημέρες της πανάρχαιας Yule, τα μικρά κατ’ αγρούς Διονύσεια ή Λήναια, τα Σατουρνάλια και την ημέρα του ανίκητου Ηλίου, φτάνουμε στα Χριστούγεννα, (από τον 6ο αιώνα μ.Χ. ο Χριστιανισμός υιοθέτησε την ίδια ημερομηνία (25 Δεκεμβρίου) «αλλάζοντας το τιμώμενο πρόσωπο στον «Ήλιο της Δικαιοσύνης» (κατά το τροπάριο των Χριστουγέννων), τον Ιησού Χριστό»). Είναι η ημέρα όπου 48 περίπου χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Δουβλίνου, στο Stonehedge, τεσσεράμισι λεπτά μετά την ανατολή οι ακτίνες του ηλίου γλιστράνε μέσα από μια σχισμή που βρίσκεται πάνω από την πόρτα, διαπερνούν τον διάδρομο και φωτίζουν τα σκαλιστά σχέδια του θαλάμου. Είτε ως ηλιακά γενέθλια, είτε ως ημερομηνία αφετηρίας της ετήσιας πορείας του ανθρώπου, το ασυνείδητο συναίσθημα της ιερότητας αυτού του κόσμου εξακολουθεί να ζει αυτές τις μέρες στις ψυχές των πραγματικά ζώντων.

Γιατί πέραν από την ουσιαστική σημασία του λαμπρού αστεριού των 5 δις χρονών και της ζωογόνας του ενέργειάς του, υπάρχει και συμβολική και συμπαθητική δύναμη του ετήσιου κύκλου ως ο πιο σημαντικός κοσμικός ρυθμός για τον άνθρωπο, υπάρχει η θέληση να αποτινάξουμε το πέπλο της άγνοιας και με εφόδιο την γνώση της ιστορίας και της παράδοσης και μακριά από τις ευκαιριακές κοινοτυπίες των εορταστικών ημερών ν’ αναζητήσουμε τις αρχαϊκές ρίζες μας, να βρούμε την ουσία της πίστης που φέρει αρμονία στον κόσμο. Να βιώσουμε το μυστικό νόημα της ύπαρξης, διατηρώντας άσβεστη μια σπίθα μαγείας, θρησκευτικής μέθεξης, εσωτερικής χαράς. Ν’ απευθυνθούμε απευθείας στον κόσμο της εσωτερικότητας, έναν κόσμο αρχέγονου μεγαλείου που δεν είναι κλεισμένος σε καθορισμένη πίστη περιορισμένη να εκφραστεί στο αστικό ημερολόγιο.

"Δεν είμαστε ούτε χριστιανοί, και ειδωλολάτρες ούτε.

Από σταυρούς κι από είδωλα να πλάσουμε ζητάμε

την νέα ζωή που είν' άγνωρον ακόμη τ' όνομά της".

                                       Κωστής Παλαμάς

5 χρόνια μετά !!!

Ναι σωστά το κατάλαβες. Σε βαρέθηκα. Με απογοήτευσες. Στάθηκες κατώτερος των χειρότερων προσδοκιών μου. Είχα την φρούδα ελπίδα ότι με τόσα συνταρακτικά να συμβαίνουν τριγύρω σου θα είχες ξυπνήσει από τον βαθύ σου ύπνο. Κι εσύ κατάντησες χειρότερος. Ανάξιος της γενιάς και του αίματός σου.

"Τον Περικλή ονειρεύεσαι, μα Χασεκής σου πρέπει"

...και αυτόν θα έχεις στο τέλος.... Και ότι κατάλαβες, κατάλαβες. 

Δεν με εκπλήσσεις όμως, μα τον Θεό. Έλεγα "όλα θα πάνε καλά". Παρασύρθηκα. Καλά λέω ότι η αισιοδοξία είναι το καταφύγιο των ηλιθίων, αυτών που δεν έχουν συναίσθηση τι γίνεται γύρω τους, που δεν ακούνε τον ήχο των πλησιαζόντων γεγονότων. Το τραγικό είναι ότι περνιέσαι και για ξύπνιος, τρομάρα σου. Λες από μέσα σου "την βγάλαμε και φέτος, ελίχθηκα, τρύπωσα, φίλησα κατουρημένες ποδιές, έκανα τρελές κωλοτούμπες, αλλά τα κατάφερα. Τους την έφερα και πάλι η πονηρός. Εγώ επέζησα κι ας ψοφάνε οι  τριγύρω μου". Εκεί έχει φτάσει το μέγεθος της αμορφωσιάς σου, της κουτοπονηριάς σου, αλλά κυρίως της ηλιθιότητάς σου. Το τυράκι το είδες την φάκα όμως όχι.... Ετοιμάσου λοιπόν. Έρχονται οι "ένδοξες" μέρες που περιμένεις.... Μέσα απ΄το γύρισμα των κύκλων βαδίζεις με μαθηματική ακρίβεια στο να ζήσεις τους έσχατους καιρούς. Και μου απέδειξες περίτρανα, ότι κάνω πλέον πολύ καλά που εύχομαι αυτή η στιγμή να έρθει το συντομότερο δυνατόν, ελπίζοντας στην νέα γέννα μέσα από τα χαλάσματα του ηθικού και πνευματικού σου ξεπεσμού καθώς και του άκρατου ατομισμού σου.

Βαρέθηκα ειλικρινά. Εσένα και τους ομοίους σου. Δεν θα κάνω τον κόπο να σου εξηγώ πλέον, δεν σου αξίζει. Τα διαγράφω όλα. Μένει μόνη η αρχή για λόγους ιστορικότητας. 

Ωδή έκτη, "αί ευχαί" αφιερωμένες σε σένα νεοέλληνα απ΄τα 1825, του μεγίστου Κάλβου.

Άσε με τώρα να περιτριγυρίζω το εαυτό μου με τους λίγους που έχουν την ίδια αποστολή με εμένα...

α´

Τῆς θαλάσσης καλήτερα

φουσκωμένα τὰ κύματα

῾νὰ πνίξουν τὴν πατρίδα μου

ὡσὰν ἀπελπισμένην,

ἔρημον βάρκαν.

β´

῾Στὴν στεριάν, ῾ς τὰ νησία

καλήτερα μίαν φλόγα

῾νὰ ἰδῶ παντοῦ χυμένην,

τρώγουσαν πόλεις, δάση,

λαοὺς καὶ ἐλπίδας.

γ´

Καλήτερα, καλήτερα

διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες

῾νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον,

μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα

ψωμοζητοῦντες·

δ´

Παρὰ προστάτας ῾νἄχωμεν.

Μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν

πλούτη ἢ μεγάλα ὀνόματα,

μὲ ποτὲ δὲν ἐθάμβωσαν

σκήπτρων ἀκτῖνες.

ε´

Ἂν ὁπόταν πεθαίνῃ

πονηρὸς βασιλεὺς

ἔσβυν᾿ ἡ νύκτα ἕν᾿ ἄστρον,

ἤθελον μείνει ὀλίγα

οὐράνια φῶτα.

ς´

Τὸ χέρι ὁποὺ προσφέρετε

ὡς προστασίας σημεῖον

εἰς ξένον ἔθνος, ἔπνιξε

καὶ πνίγει τοὺς λαούς σας,

πάλαι, καὶ ἀκόμα.

ζ´

Πόσοι πατέρες δίδουσιν,

ὄχι ψωμί, φιλήματα

῾ς τὰ πεινασμένα τέκνα τους,

ἐν ᾧ λάμπουν ῾ς τὰ χείλη σας

χρυσὰ ποτήρια!

η´

Ὅταν ὑπὸ τὰ σκῆπτρά σας

νέους λαοὺς καλεῖτε,

νέους ἱδρῶτας θέλετε

ἐσεῖς διὰ ῾νὰ πληρώσητε

πλουσιοπαρόχως,

θ´

Τὰ ξίφη ὁποὺ φυλάγουσι

τὰ τρέμοντα βασίλειά σας,

τὰ ξίφη ὁποὺ τρομάζουσι

τὴν ἀρετήν, καὶ σφάζουσι

τοὺς λειτουργούς της.

ι´

Θέλετε θησαυροὺς

πολλοὺς διὰ ῾ναγοράσητε

κρότους χειρῶν καὶ ἐπαίνους,

καὶ τ᾿ ἄπιστον θυμίαμα

τῆς κολακείας.

ια´

Ἡμεῖς διὰ τὸν σταυρὸν

ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα

καὶ σεῖς ἐβοηθήσατε

κρυφὰ τοὺς πολεμοῦντας

σταυρὸν καὶ ἀλήθειαν.

ιβ´

Διὰ ῾νὰ θεμελιώσητε

τὴν τυραννίαν τιμᾶτε

τὸν σταυρὸν εἰς τὰς πόλεις σας,

καὶ αὐτὸν ἐπολεμήσατε

εἰς τὴν Ἑλλάδα.

ιγ´

Καὶ τώρα εἰς προστασίαν μας

τὰ χέρια σας ἁπλόνετε!

τραβήξετέ τα ὀπίσω·

βλέπει ὁ θεὸς καὶ ἀστράπτει

διὰ τοὺς πανούργους.

ιδ´

Ὅταν τὸ δένδρον νέον

ἐβασάνιζον οἱ ἄνεμοι,

τότε βοήθειαν ἤθελεν,

ἐνδυναμώθη τώρα

φθάνει ἡ ἰσχύς του.

ιε´

Τὸ ξίφος σφίγξατ᾿ Ἕλληνες -

τὰ ὀμμάτιά σας σηκώσατε -

ἰδού - εἰς τους οὐρανοὺς

προστάτης ὁ θεὸς

μόνος σας εἶναι.

ις´

Καὶ ἂν ὁ θεὸς καὶ τ᾿ ἄρματα

μᾶς λείψωσι, καλήτερα

πάλιν ῾νὰ χρεμετήσωσι

῾ς τὸν Κιθαιρῶνα Τούρκων

ἄγριαι φορᾶδες.

ιζ´

Παρά.... Αἴ, ὅσον εἶναι

τυφλὴ καὶ σκληροτέρα

ἡ τυραννίς, τοσοῦτον

ταχυτέρως ἀνοίγονται

σωτήριοι θύραι.

ιη´

Δὲν μὲ θαμβόνει πάθος

κανένα· ἐγὼ τὴν λύραν

κτυπάω, καὶ ὁλόρθος στέκομαι

σιμὰ εἰς τοῦ μνήματός μου

τ᾿ ἀνοικτὸν στόμα.

... γιατί ο αγώνας για την απελευθέρωση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και δεν θα σταματήσει ποτέ ...